Konrad I – książę mazowiecki
Książę Konrad I Mazowiecki urodził się w 1187 lub 1188 roku jako syn Kazimierza II Sprawiedliwego, który z kolei był najmłodszym synem Bolesława Krzywoustego. Bolesław Krzywousty w swoim testamencie przydzielił wprawdzie Mazowsze Bolesławowi Kędzierzawemu, ale ten książę nie interesował się specjalnie tą częścią swoich posiadłości i wkrótce oddał je swojemu małoletniemu synowi Leszkowi, nad którym opiekę op śmierci Bolesława przejął stryj Kazimierz Sprawiedliwy, panujący również w Małopolsce. Po przedwczesnej, bezpotomnej śmierci Leszka Kazimierzowi przypadły we władanie mazowieckie ziemie. Po jego śmierci dwaj synowie zawarli ze sobą układ, na mocy którego młodszy z nich, Konrad, objął we władanie Mazowsze, ziemię chełmińską, dobrzyńską i kujawską. I tak doszło do powstania udzielnego księstwa.
Panowanie Konrada I przypadło na bardzo burzliwy okres w dziejach. Ustawiczne najazdy Prusów i Jadźwingów zmuszały go do prowadzenia ciągłych wojen obronnych na północy księstwa. Dążąc do objęcia kontroli nad całością ziem polskich prowadził również długoletnie walki z Henrykiem Brodatym – księciem śląskim, który dążył do tego samego celu. W końcu nieustanne najazdy Prusów i Jadźwingów zmusiły księcia do ucieczki z Płocka do Wiskitik i Trojanowa pod Sochaczewem. To stało się ostatecznym impulsem do sprowadzenia Krzyżaków do pomocy w walkach z północnymi wrogami i osadzenia ich w ziemi chełmińskiej.
Czasy, w których przyszło żyć księciu były okrutne i bezwzględne, a on świetnie do nich pasował. Nie unikał gwałtów ani morderstw dążąc do realizacji swoich celów. W 1217 r. skazał bezpodstawnie, w wyniku intryg dworskich, na oślepienie i śmierć wybitnego wojewodę mazowieckiego Krystyna, przez co osłabił znacznie linię obrony północnego Mazowsza, a w 1239 r. – skazał na śmierć przez powieszenie kanonika płockiego Jana Czaplę z powodu sporu majątkowego z kapitułą płocką. Został za to wyklęty przez biskupa płockiego i zmuszony do wielkich nadań i fundacji na rzecz Kościoła.
Pomimo tych wszystkich negatywnych zdarzeń, trudno Konrada ocenić jednoznacznie źle. Zasłynął bowiem jako bardzo dobry gospodarz. Nadawał ziemie rycerzom i kościołowi, zachęcał ludność do zakładania osad poprzez nadawanie jej licznych swobód. Dzięki jego inicjatywom dziki do tej pory i bezludny obszar między Bugiem i Pilicą zaczął się szybko zaludniać. Starał się mądrze gospodarzyć, po dzień dzisiejszy zachowały się spisy bobrów sporządzone przez Jaksę z Makowa, który w 1229 r. naliczył ich 251 sztuk. Dwór księcia otrzymał wówczas 100 skór, 50 skór zostało sprzedanych, a pozostałe zwierzaki pozostawiono na dalsze rozmnażanie.
W ostatnim okresie życia współrządził z synem Siemowitem, który po jego śmierci w 1247 r. objął władzę na Mazowszu.