Jan Kazimierz
Jan Kazimierz, młodszy syn Zygmunta III Wazy i Konstancji Habsburżanki, urodził się w 1609 r. Mając starszego brata, w młodości nie spodziewał się, iż kiedykolwiek zostanie królem Polski. Toteż spędzał ją barwnie i burzliwie, wykorzystując podarowany sobie czas. Przede wszystkim wiele podróżował, brał udział w wojnie trzydziestoletniej, a w roku 1638 wyruszył do Hiszpanii, aby objąć nadane mu stanowiso wicekróla Porugalii. Nieopatrznie jednak zatrzymał się po drodze we Francji pozostającej w konflikcie z Hiszpanią. Zatrzymany przez kardynała Richelieu został uznany za szpiega i osadzony w więzieniu. Trzeba było wielu zabiegów dyplomatycznych, aby uwolnić lekkomyślnego księcia, co też nastąpiło w 1640 r. W trzy lata później Jan Kazimierz wstąpił do zakonu jezuitów, a następnie został kardynałem. Kiedy jednak w 1648 r. stał się kandydatem do tonu polskiego po bezpotomnej śmierci brata – papież Innocenty X zwolnił go ze ślubów. Elekcja trwała sześć miesięcy, królem Polski został wybrany właśnie Jan Kazimierz, głównie głosami szlachty mazowieckiej, która najliczniej stawiła się na obrady. Jego panowanie miało wiele wspólnego z jego młodością – obfitowało w niezwykłe i burzliwe wydarzenia. W początkach swego panowania starał się rządzić państwem w sposób gospodarny, a jednym z tego przejawów jest założenie misji jezuickiej na terenach Puszczy Kurpiowskiej w Myszyńcu. Jednak już w roku elekcji wybuchło na południowo-wschodnich kresach Rzeczypospolitej powstanie Chmielnickiego. Stłumienie go kosztowało króla wiele wysiłku. Pokonany przywódca buntowników nie zamierzał się jednak poddać i udał się po pomoc do Rosji. Car Aleksy I Romanow chętnie przystał na propozycję przyłączenia Ukrainy do Rosji w zamian za pomoc w rozgrywce Chmielnickiego, co stało się początkiem nowej dla Polski wojny - wojny z Rosją. Wojska rosyjskie prowadził sam car. Jednocześnie oddziały Chmielnickiego, sprzymierzone z Tatarami, stale nękały południowo-wschodnie rubieże Polski. Już te wojny odwróciły uwagę króla od gospodarki krajem na rzecz jego obrony. A to był zaledwie początek. W tym samym mniej więcej czasie zdarzyła się pewna pikantna historia. Do dworu króla Jana Kazimierza należał podkomorzy Hieronim Radziejowski. Jego żona – piękna kobieta – wpadła w oko królowi. Zawiązał się romans. Kiedy dowiedział się o tym zazdrosny mąż, król po prostu oddalił go. Wówczas Radziejowski postanowił udać się na dwór szwedzki, gdzie namówił króla Karola X-tego do wojny przeciwko Janowi Kazimierzowi. I tak z pozoru niewiele znaczący romansik spowodował niezmiernie wyniszczający dla całego kraju najazd wojsk szwedzkich na Polskę, a samego Jana Kazimierza zmusił do czasowego opuszczenia granic swojego królestwa. Wojska szwedzkie zajęły znaczny obszar Rzeczypospolitej, możnowładcy polscy jeden po drugim poddawali się zwierzchnictwu króla szwedzkiego,Jan Kazimierz musiał uciekać. Dopiero jego dramatyczny apel do narodu, odwołujący się do najgłębszych uczuć patriotycznych i religijnych, a przesłany z wygnania w Opolu, stał się impulsem do stawienia oporu najeźdźcom z północy na Jasnej Górze w Częstochowie. Od czasu tego zwycięstwa Jan Kazimierz stanął ponownie na czele wojsk polskich i dowodził nimi w kolejnych walkach o Warszawę, Kraków i Toruń. Ostatecznie Szwedzi zostali wyparci i w 1660 r. zawarty został pokój w Oliwie. Również na Ukrainie, po śmierci Chmielnickiego w 1657 r. zapanował względny spokój, a wojska rosyjskie zostały wyparte za linię Dniepru. W wyniku tych wszystkich ciężkich i wyniszczających wojen z jednej strony zmęczony król ogłosił w 1663 r. zamiar abdykacji, z drugiej strony nastąpiły wzajemne oskarżenia pomiędzy królem i możnowładcami o to kto jest czemu winien. Najostrzejszy konflikt zaistaniał między Janem Kazimierzem i zasłużonym hetmanem polnym Jerzym Sebastianem Lubomirskim, występującym w obronie nieopłacanych od dawna wojsk. Król oskarżył Lubomirskiego o zdradę w 1664 r., a ten w odwecie wywołał rokosz. Wojna domowa trwała kilka lat i zakończyła się porażką króla. W 1666 r. ponownie zagroził Rzeczypospolitej atak Turków. Spowodowło to konieczność zawarcia trwałego rozejmu z Rosją. W 1667 r. Jan Kazimierz, w zamian za jej neutralność, zgodził się na utratę Smoleńska i Ukrainy Zadnieprzańskiej. To był jednak krs możliwości władcy. We wrześniu 1668 r. zrzekł się korony, a wiosną następnego roku udał się do Francji. Ta, też zmarł i tam został pochowany.